Kinga Luboch, na co dzień pielęgniarka nefrologiczna w stacji dializ DaVita Polska w Żarach, została pielęgniarką roku w powiecie żarskim (woj. lubuskie) w plebiscycie medycznym Hipokrates 2023. To oddane głosy pacjentów stoją za tym szczególnym wyróżnieniem. Jesteśmy dumni, że mamy tak zaangażowanych członków zespołu, którzy są doceniani za codzienną troskę o zdrowie naszych pacjentów. Zapraszamy do lektury rozmowy z Kingą, której opieka nad pacjentami dializowanymi, szczególnie seniorami, daje niesamowitą satysfakcję z pracy.
Dlaczego wybrałaś ścieżkę pielęgniarki nefrologicznej, dializacyjnej? Czy to przypadek? A może tradycja rodzinna?
Przypadek, chociaż pielęgniarstwo jest w naszej rodzinie tradycją. Moja mama jest pielęgniarką od przeszło 30 lat, wciąż czynną w zawodzie.
Przypadek dlatego, że do spróbowania swoich sił w stacji dializ zachęciła mnie koleżanka mamy, Honorata. Stwierdziłam „czemu, nie?”, spróbuję, zwłaszcza, że na studiach bardzo podobały mi się praktyki w ośrodku dializ. Podjęłam wyzwanie i jestem w DaVita już ponad cztery lata.
Co jest Twoim zdaniem najważniejsze w pracy pielęgniarki w stacji dializ?
Oprócz tego, żeby sposób prowadzenia dializy był na jak najwyższym poziomie i w zgodzie z najnowszą wiedzą kliniczną, niezwykle ważne jest, żeby pacjenci wyciągali z tych zabiegów jak najwięcej korzyści dla swojego zdrowia.
Jakość opieki medycznej przekłada się bezpośrednio na komfort życia pacjentów dializowanych. W DaVita każdy z nas, codziennie, dokłada cegiełkę do jakości leczenia i samopoczucia naszych pacjentów, bo ich bezpieczeństwo jest dla nas priorytetem.
Jedną z ważniejszych dla mnie wartości w pracy jest kontakt z pacjentami, bo my się jednak ciągle widzimy. Co drugi dzień są u nas te same osoby. Panuje rodzinna atmosfera. Dbamy o to, by pacjenci nam ufali.
Czy kontakt z drugim człowiekiem jest właśnie tym, co daje Ci największą satysfakcję w pracy? Czy może jest to coś innego?
Kontakt z drugim człowiekiem, plus możliwość obserwacji efektów prowadzonej terapii. Trafiają do nas osoby w różnym stanie zdrowia. Kiedy widzimy pacjenta w gorszym stanie, po czym następuje poprawa, pacjent się stabilizuje i adaptuje do terapii, zaczyna się uśmiechać i rozmawiać z nami, to jest największa radość.
Czy specyfika pracy w stacji dializ różni się od innych ośrodków?
Jest kilka różnic, z pewnością. Natomiast to, co jest dla mnie szczególnie istotne, to stabilizacja, rytm pracy, standardy i procedury, tak ważne dla bezpieczeństwa pacjenta i personelu. Znamy pacjentów, wyzwania stojące przed leczeniem nerkozastępczym i możemy przewidzieć niektóre sytuacje.
Choć początkowo praca na stacji dializ stanowi wyzwanie, ze względu na konieczność nabycia nowych umiejętności, to z czasem dołącza się również satysfakcja, że dzięki właściwej opiece i zaangażowaniu całego zespołu pacjenci mogą dobrze funkcjonować w rodzinach, a za dwa dni wrócą i oddadzą dobro w postaci uśmiechu czy uścisku dłoni. To wiele dla mnie znaczy.
I nie zapominajmy o atmosferze w stacji dializ. Znamy się od lat z zespołem i z pacjentami. Życzliwość, uśmiech i codzienne wsparcie w miejscu pracy mają ogromne znaczenie.
Jak ty na co dzień postrzegasz jakość opieki nad pacjentem dializowanym? Czym ona dla ciebie jest?
Jest taką trochę misją do spełnienia. Pamiętajmy, że dializy są zabiegiem ratującym życie. Pielęgniarka dializacyjna musi mieć szeroką, specjalistyczną wiedzę, być odpowiednio przeszkolona do opieki nad pacjentem dializowanym. Mimo że wdrożenie się w tę specjalizację może być wyzwaniem, to warto, bo potem przychodzi ogromna radość z pomagania i bycia blisko pacjentów.
Dlatego jakość naszej pracy, jakość opieki, jest misją, dzięki której utrzymywany jest stan zdrowia pacjenta, jego poczucie bezpieczeństwa oraz coraz bardziej ceniona dobra jakość życia.
Pielęgniarka dializacyjna jest uważana za jedno z najważniejszych ogniw zespołu medycznego stacji dializ. Zgadzasz się z tym?
Oczywiście. Mam takie obserwacje, że jeśli brakuje personelu w stacjach dializ, a wszyscy obserwujemy, co dzieje się w ochronie zdrowia, to trudno jest tak na gorąco zastąpić wykwalifikowaną pielęgniarkę dializacyjną pielęgniarką z zewnątrz. To musi być osoba wyspecjalizowana w tej dziedzinie, wiedząca wiele na temat przetoki, cewnika, ale także posiadająca specyficzne dla prowadzenia terapii nerkozastępczej umiejętności. Wymaga to czasu.
W jaki sposób poprawiasz na co dzień samopoczucie pacjentów dializowanych? Za co pacjenci tak Cię lubią?
Lubię ludzi i lubię seniorów. Zawsze mówiłam, że pediatria to nie dla mnie. Bardzo lubię rozmawiać z pacjentami. Mam empatyczne podejście do drugiego człowieka. Interesuję się nimi. Rozmawiam, zagaduję, uśmiecham się. Mam dla nich dużo serca i zrozumienia, bo widzę, z czym mierzą się każdego dnia, żyjąc z przewlekłą chorobą nerek.
Dla moich pacjentów jestem siostrą Kinią. Doceniam każdy gest, każde dobre słowo, gdy pacjenci mówią, że nic ich nie boli, kiedy nakłuwam im przetokę. To miód na moje serce.
Nasze relacje z pacjentami, szczególnie tymi starszymi, są miłe i ciepłe. Dobrze się ze sobą czujemy, jak w rodzinie.
Pamiętasz jakąś ciekawą historię z tych setek rozmów z pacjentami?
Mam dużo takich wspomnień. Chociażby ostatnio, gdy w stacji dializ odbywał się wewnętrzny audyt. Pacjentka stwierdziła, że jeśli sprawdzana jest jakość naszej pracy, „to panią powinni na szóstkę ocenić”. Zrobiło mi się ciepło na sercu. To takie miłe. Pacjentka jest nauczycielką i szóstka w jej ustach zabrzmiała dumnie.
Inna cenna rada od pacjenta seniora? Taka, by koło ogórków sadzić cebulę, bo wtedy robaki omijają te warzywa z daleka. Mam dużo takich złotych, życiowych rad, od małżeńskich po ogródkowe. Celebruję te chwile z naszymi pacjentami. Oni są tacy prawdziwi.
Dziękuję za rozmowę.
Rozmawiała: Agnieszka Madej, Konsultant ds. PR