Leczenie przewlekłej choroby nerek zależy od jej przyczyny oraz stopnia pogorszenia funkcji nerek. Tylko u pewnej grupy osób z niewydolnością nerek udaje się za pomocą odpowiednich badań diagnostycznych ustalić przyczynę, która doprowadziła do niewydolności nerek i wdrożyć leczenie przyczynowe. U pozostałej grupy osób przyczyna uszkodzenia nerek jest niejasna/ niejednoznaczna lub też niewydolność nerek jest już tak zaawansowana w chwili jej rozpoznania, że diagnostyka nie przyniesie odpowiedzi na stawiane pytanie. W tej sytuacji możliwe jest zastosowanie leczenia objawowego. Polega ono na wdrożeniu odpowiedniej diety, wypijania zalecanej ilości wody, dobrej kontroli ciśnienia, wyrównania cukrzycy, unikaniu leków nefrotoksycznych i ograniczeniu badań radiologicznych z zastosowaniem środków cieniujących. Takie postepowanie ma na celu spowolnienie postępu choroby, a co za tym idzie - maksymalne opóźnienie potrzeby stosowania leczenia nerkozastępczego.

Częstotliwość spotkań z nefrologiem zależy od stopnia nasilenia niewydolności nerek. W stadiach mniej zaawansowanych (kat G2,G3a PCHN) zazwyczaj wystarczy jedno spotkanie w roku. W chwili, gdy eGFR wynosi 45-30 min (kat G3b PCHN) spotkania ze specjalistą powinny odbywać się co ok. 6 m-cy. W przypadku, gdy eGFR wynosi 15-30 ml/min (kat. G4 PCHN) warto, aby konsultacja nefrologiczna miała miejsce co 3 miesiące. Jeśli czynność nerek jest już słaba i eGFR< 15 ml/min, czyli gdy mamy do czynienia z fazą schyłkową niewydolności nerek (kat. G5 PCHN), może zaistnieć konieczność wizyt u nefrologa nawet co miesiąc. Postepowanie takie ma na celu zapewnienie odpowiedniego nadzoru nad postępem choroby, zapewnienie maksymalnego bezpieczeństwa pacjentowi, odpowiednie przygotowanie go do kolejnego etapu leczenia oraz określenie najbardziej właściwego momentu rozpoczęcia leczenia nerkozastępczego - w praktyce najczęściej hemodializ.