Aktywność fizyczna, najlepiej definiowana jako regularny wysiłek fizyczny, trwający około 30 min. dziennie kilka razy w tygodniu, jest bardzo pożądana u osób z niewydolnością nerek. Najlepiej, aby był to trening tlenowy (aerobowy), prowadzony z umiarkowaną intensywnością. Pozwala on na utrzymanie sprawności fizycznej, zwalczanie i zapobieganie otyłości, poprawia wartości ciśnienia tętniczego, wpływa na wyrównanie cukru i zaburzeń lipidowych, zmniejsza ryzyko wystąpienia zawału serca i udaru niedokrwiennego mózgu. Trening aerobowy jest bezpieczny - nie prowadzi do zaburzeń kwasowo-zasadowych, które towarzyszą zaawansowanym stadiom przewlekłej niewydolności nerek i są zjawiskiem niepożądanym.  

Zaburzenia metaboliczne, otyłość, cukrzyca, nadciśnienie tętnicze są powszechne w grupie pacjentów z niewydolnością nerek. Przyczyniają się one do rozwoju chorób układu krążenia w tym do zwiększenia ryzyka uszkodzenia nerek, a biorąc pod uwagę niekorzystny wpływ istniejącej niewydolności nerek na układ krążenia, zagrożenie to potęguje się.

Konieczne jest oczywiście dostosowanie rodzaju i intensywności wysiłku fizycznego do indywidualnej sytuacji pacjenta, jego ogólnego stanu zdrowia i wydolności organizmu. Z pewnością należy zachęca chorych (nawet tych z ciężką niewydolnością nerek i dializowanych) do uprawiania sportu na miarę ich możliwości. Może to być pływanie, jazda na rowerze czy choćby chodzenie po schodach lub spacery.

Niewskazany jest bardzo nasilony wysiłek fizyczny, zwłaszcza trening siłowy, prowadzący do niedoboru tlenu. Może on być przyczyną wystąpienia przemijających zaburzeń gospodarki kwasowo-zasadowej organizmu, niekorzystnie wpływających na przebieg niewydolności nerek.